Chinese normen en waarden.

Wat me het meeste opvalt en de zaken waarmee je heel direct geconfronteerd worden is het feit dat er een aantal normen anders zijn dan dat wij ze in ons landje hanteren. Neem de toiletgang, in Nederland een privé aangelegenheid waar men niet over praat en waar men zeker geen anderen bij aanwezig wil laten zijn. In China is dat anders, zoals al eerder beschreven dragen baby’s en kleine kinderen een open broek waardoor luiers niet nodig zijn en er op commando na een fluit geplast wordt, daarna is plassen en poepen in het openbaar voor kinderen de gewoonste zaak van de wereld, letterlijk zand erover en we gooien het in een goot/ struik oid. Dat kan ik nog wel hebben vanuit mijn normeringen, de toiletten die je dwingen om in hurkzit je behoefte te doen zijn enigszins lastig voor niet getrainde benen en het leest wat lastig maar oefening baart kunst. De grens van mijn normen ligt bij de openbare toiletten waar men gezellig naast elkaar boven een aantal gaten zijn behoefte doet. Ik merk dat ook al moest ik zo nodig bij het zien van deze gezelligheid mij de nood vergaat. Ik wordt in kleding al van boven tot onder opgenomen en mijn dijen, voeten, borsten zijn onderwerp van gesprek dus in blote toestand lijkt het mij iets te ver te gaan.

De kwestie van het spugen en rochelen verdeint ook enige aandacht, dit gebeurt in het openbaar en keer op keer worden rochels omhoog gehaald en in de daarvoor bestemde emmers / straat gedeponeerd of men nu in bus of theehuis zit dat maakt niet uit. Gelukkig voor mijn maag is het rochelen in eethuizen tot een minimum beperkt.

Het begrip privacy is ook een andere dan in ons kikkerlandje. Opgevoed vanuit het feit dat je stil bent als volwassen spreken, je het stemgeluid tot een minimum beperkt ( wat mij niet altijd lukt) is het geluid wat Chinezen in gezelschap voortbrengen maximaal. Ze lijken allemaal een gehoorsafwijking te hebben als je de decibellen meet waarin ze met elkaar communiceren als ze naast elkaar zitten.
Ik heb Chinezen niet in het openbaar enig affectieve aanrakingen zien doen, maar aan je zitten om ongevraagd je hoofdhaar, armhaar, gezicht of andere lichaamsvlakken aan te raken is wel normaal. Voor Daan en Isabel is het lastig omdat men snel aan ze zit, ze worden erg goed in het ontduiken van deze handen. Zijn erg alert als er Chinezen in de buurt zijn.
Men komt ook gezellig aan je tafel zitten om je te bekijken of een gesprek in het Chinees met je te voeren of je nu wel of niet in gesprek bent, aan het eten bent of gewoon geen gezelschap wenst. De vraag wordt niet gesteld. Daan heeft meerdere malen zijn eetstokjes uit zijn handen genomen zien worden omdat hij het volgens de dame in kwestie niet goed deed. De reactie van hem is dat hij het stoïcijns op zijn eigen manier blijft doen, want zo krijgt hij tenminste eten binnen.

Dit alles betekent voor mij dat ik regelmatig geconfronteerd wordt met mijn eigen normen en de vraag of die niet voor de situatie aangepast dienen te worden of dat ik moet vasthouden aan eigen normeringen.
We worden steeds meer flexibel en passen ons aan, alleen die openbare ( letterlijk openbare) toiletten zijn mijn grens van privacyschending.